پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

از نظر اقتصادی بررسی‌های زیادی بر روی انتقال گاز ایران به پاکستان صورت گرفته. قرار بود ۶۰ درصد این گاز به هند برود ۳۰ درصد به پاکستان و ۱۰ درصد هم در جنوب ایران مصرف شود. زمانی که هند از این خط حذف شد و با فشار آمریکایی‌ها کنار رفت شاید از منظر اقتصادی هم این خط لوله و مساله انتقال گاز ایران به پاکستان چندان مقرون به صرفه نباشد. ایران البته ذخایر گاز زیادی دارد، اما به علت اینکه تحریم‌ها علیه تهران شدید است کشوری و یا شرکتی حاضر به سرمایه‌گذاری بر روی چاه‌های گاز ایران نیست و ایران هم نمی‌تواند آنگونه که باید از این ذخایر بهره ببرد. قرار بود یک کنسرسیوم گازی برای سرمایه‌گذاری در استخراج گاز در ایران ایجاد شود و کشور‌های مختلف دنیا نیزدر این کنسرسوم نقش داشتند صحبت‌هایی وجود داشت که ۲ الی ۳ فاز پارس جنوبی توسط این کنسرسیوم توسعه یابد و خط لوله انتقال هم به هند از پاکستان کشیده شود، اما اکنون این شرایط هم دیگر وجود ندارد. سوال اینجاست که هزینه‌های کشیدن خط لوله توسط طرف ایرانی را باید به حساب چه کسی گذاشت و از چه کسی مطالبه کرد؟ چرا وزارت نفت به شکلی فشل و وارفته، توان سناریوسازی‌های غلطان برای موقعیت‌های بحران را ندارد؟ آیا رواست که حقوق ماهیانه بدهیم و شمایل آویزان مدیران نفتی را تحمل کنیم؟ روایت است که پول حرام هر کجا خود را نشان ندهد، خودش را در اولاد نشان می‌دهد. ان شاالله که درآمد عزیزان طیب باشد.

روشن است که دل بستن به تهاتر کالا در این شرایط نخواهد توانست چیزی بیش از نیاز روزمره کشور و آن هم در سطح حداقلی را رفع و رجوع کند. آن هم در شرایطی که کشورهای پیرامون ایران در مسابقه‌ای تمام عیار مشغول جذب سالانه میلیاردها دلار سرمایه‌گذاری خارجی و رکوردشکنی پی در پی در تجارت و درآمدهای ارزی خود هستند.

به دلیل تحریم ها، در حوزه انرژی کمترین سرمایه گذاری صورت گرفته و کار به جایی رسیده است که باید صنایع و نیروگاه‌ها مازوت بسوزانند و آلودگی در شهر‌های بزرگ، نفس شهروندان را تنگ‌تر کند.

ایران بااینکه دارای دومین ذخایر گاز جهان است ولی در حال حاضر سهمی بسیار اندکی در بازار جهانی دارد و متأسفانه دست روی دست گذاشته و برای استخراج و فرآوری گاز سرمایه‌گذاری نمی‌کند. در شرایطی که کوچک‌ترین دولت‌ها با اندک ذخایر گازی، جایگاه ویژه‌ای در جهان دارند؛ گاز ایران چه سرنوشتی خواهد داشت؟